W sali pompejańskiej pokazywanych jest kilkadziesiąt mebli z tego okresu – biurka, witryny, krzesła, stoły a także przedmioty używane do dekoracji wnętrz. Wśród wystawionych eksponatów jest między innymi krzesło zaprojektowane przez Karola Friedricha Schinkla i biurko autorstwa znanego wiedeńskiego artysty Josefa Danhausera.
Klasycyzm (czasami nazywany neoklasycyzmem) zaczął rozwijać się w Europie w latach 70-tych XVIII wieku. Najwcześniej pojawił się w Rzymie. Zabytki antyczne tego miasta zainspirowały przebywających tam artystów takich jak Robert Adam i Giovanni Battista Piranesi. Wpływ na zainteresowaniem starożytnością miały też liczne w owym czasie odkrycia archeologiczne. Sztuka antyczna stała się podstawowym wzorcem do naśladowania i stylizacji. Meble wytwarzane w czasie klasycyzmu miały proste, klarowne kształty, oszczędną dekorację. Gładkie powierzchnie sprzętów zdobiły jedynie intarsje linearne, drobne rzeźbienia lub żłobkowania, a czasem plastyczne aplikacje z mosiądzu. Najczęściej stosowanymi motywami dekoracyjnymi były rozety, meander, wzory geometryczne i przedstawienia architektoniczne. Od około 1800 roku w meblarstwie zaczęto stosować do zdobienia duże i obfite apliki mosiężne i brązowe. Wzbogacono wtedy zestaw motywów dekoracyjnych o wizerunki orłów, pszczół, inicjał "N"(Napoleona). Meble wytwarzane po 1800 roku, z powodu właśnie przesytu zdobnictwa, określane są stylem empire - uznanym za kontynuację klasycyzmu. Kolejnym stylem dominującym w Europie Środkowej i Wschodniej był biedermeier, który zapoczątkowany został około 1815 roku. Modne wtedy sprzęty miały prostą formę oraz skromną dekorację. W prostocie biedermeieru wyraźnie widać cechy stylu klasycznego. Klasycyzm był ważnym okresem w historii meblarstwa europejskiego, panującym przez prawie 100 lat. Był lekcją „dobrego smaku” i dlatego wart jest przypomnienia.
Wystawa czynna do końca sierpnia 2008
zobacz:www.mnwr.art.pl
