W ramach Dolnośląskiego Festiwali Nauki Ostrów Tumski otworzył swoje podwoje dla zainteresowanych. Przewodnicy PTTK podzielili chętnych na grupy. Na pierwszy ogień poszły podziemia kościoła. Dokładnie cztery metry pod prezbiterium zwiedzający mogli prześledzić całą historię budowli na podstawie fundamentów. Bomba, która w czasie II Wojny Światowej uszkodziła część katedry, przysypała podziemia gruzem i piaskiem zmieszanymi z resztkami trumien. Eksploracją zajął się prof. Edmund Małachowicz. Dalsze badania kontynuowane w latach dziewięćdziesiątych odsłoniły niezwykłe fakty. Okazało się, że w tym samym miejscu stały cztery świątynie, nie licząc oczywiście pogańskiego miejsca kultu, który położony był dokładnie w miejscu dzisiejszej fontanny.
Najstarsza świątynia protoromańska pochodzi z końca X wieku. Niewiele wiadomo o jej kształcie, jednak najprawdopodobniej był on podobny do kaplicy wzniesionej w Libicach, gdzie mieszkał ród św. Wojciecha. Koło roku tysięcznego Bolesław Chrobry kazał zbudować w tym miejscu większą świątynię. Była to trzynawowa bazylika. To właśnie z tą świątynią wiążą się odnalezione elementy architektoniczne, jakie można zobaczyć w podziemiach. Są to m.in. trzon kolumny i fragment portalu z płaskorzeźbą „bazyliszka”. Kościół padł ofiarą najazdu Brzetysława, władcy Czech, na Śląsk w 1037 roku. Zaczyna się wtedy również nawrót pogaństwa.
Kolejny biskup – Hieronim – zdecydował się na odbudowę w 1051 roku. Plan tej świątyni wyznaczył główną oś dzisiejszej katedry. Podczas bratobójczej walki pomiędzy Zbigniewem a Bolesławem Krzywoustym, Wrocław opowiedział się po stronie pierwszego. Podejrzewa się, że to właśnie jego dzieci (dwie dziewczynki w wieku niemowlęcym i chłopiec) zostały pochowane w piaskowym sarkofagu. Z tego okresu zachowały się pojedyncze płyty i ciosy z szarego granitu czy czerwonego piaskowca oraz toskańska baza kolumny.
Kolejną świątynię wzniósł biskup Walter. Na ścianach znajdziemy fragmenty wielobarwnych malowideł wnętrza. Najcenniejszym elementem jest jednak rzeźba patrona katedry – św. Jana Chrzciciela.
Po podziemiach rozpoczęło się zwiedzanie katedry. A jest tam 21 kaplic, w tym najsłynniejsze barokowe, do których należą: Elektorska, czyli Bożego Ciała, Najświętszego Sakramentu i Św. Elżbiety (nie uległy zniszczeniu w czasie wojny).
Rozczarowani mogli być tylko Ci, którzy spodziewali się prawie rzymskich katakumb.
