Pokaz i krytyczne wprowadzenie do filmowego tour de force kanadyjskiego reżysera. "Jeleń z Londynu" – ostatni film Chambersa, jest subiektywnym dokumentem o mieście, w którym wychował się autor. Sam Londyn nie jest tu metropolią, lecz zalaną ze wszystkich stron przez naturę, prowincjonalną mieściną w kanadyjskim stanie Ontario. Film ten antycypuje popularny obecnie dziś nurt kina paradokumentalnego, które balansując między prawdą a fikcją przedstawia znajdujące się na marginesach historie już nieistniejących, bądź też wykreowanych miejsc ze wspomnień. Jego niezwykła formuła narracyjna, wielokrotne nakładanie się kadrów, fragmenty znalezionych filmów o Londynie i przede wszystkim niespotykane połączenie mistyki chrześcijańskiej z tradycją gnostyczną, które przebija się poprzez wiele warstw interpretacyjnych (i dosłownych) filmu, czynią ten obraz dziełem niezwykłym, ale też wymagającym skupienia, głęboko konfudującym. Jedna z kluczowych postaci kina eksperymentalnego - Stan Brakhag'e, określił go jako "jeden z najdoskonalszych filmów, jaki kiedykolwiek został zrobiony".
Wprowadzenie do filmu przedstawi jedną z kilku możliwych dróg odbioru tego skomplikowanego i rzadko prezentowanego publicznie dzieła. Osią będzie wątek symboliczny zawarty w filmie, koncentrujący się wokół zagadnienia ofiary, zarówno tej religijnej, jak i tej, która zarównuje sacrum z erotyzmem. Wprawdzie dzisiaj ofiara leży poza polem naszego doświadczenia, a praktykę tę musiała zastąpić wyobraźnia, w filmie Chambersa mamy rzadką okazję doświadczyć pozachrześcijańskiego sensu ofiary. Począwszy od zapraszającej widza figury tytułowego jelenia, owego gościa, „innego”, który przybywa do miasta przekraczając granice innego świata, postać jego zamieniona zostaje w spektakl i której ślad jak echo powraca w każdej następnej klatce filmu. Jeleń umiera, a świadkowie uczestniczą w czymś co jego śmierć objawia – ciągłości bytu, której ofiara została przywrócona. Ofiarowywanie godzi życie i śmierć, nadaje śmierci wybuchowość życia, a życiu ciężar, zawrotność i otwarcie śmierci. Jak pisał Chambers, „ci którzy widzą zjawiska jako jedynie rzeczywistość, nigdy jej nie doświadczają, nie doświadczają... cudu”. Toteż we wprowadzeniu, poprzez porównanie z innymi obrazami filmowymi (Les Maîtres Fous Jeana Roucha oraz fragmentami prac José Val del Omara) wyakcentowany zostanie specyficzny charakter ofiary, jaką ustanawia między światłem a cieniem Jeleń z Londynu.
Czas trwania: 80 min
Produkcja: 1970
Bez dialogów,
Jack Chambers (1931-1978). Kanadyjski artysta i filmowiec urodzony w Londynie w stanie Ontario. Styl jego malarstwa orientował się od wyjściowych wpływów surrealizmu w stronę fotorealizmu. Chambers studiował sztukę w Londynie, następnie podróżował, do Meksyku i Europy, spędzając osiem lat w Hiszpanii (kolejne studia artystyczne w Madrycie), tam też nawrócił się na chrześcijaństwo rzymskokatolickie. Zyskał popularność jako malarz, pisał również poezję. Pracę z filmem rozpoczął w 1966 r., finalizując ich pięć. Jego ostatnim i najdłuższym dziełem jest Jeleń z Londynu.
